september 23, 2016
 |
 |
 |
| It is de minske dy’t it spoar begjint en fierder troch de tiden lûkt, de spoardyk heget út ‘e lichte wei mei grûn, dy’t achterlit it djippe dok, de jierren troch as swimbad brûkt, dêr’t mannich wetterrôt yn baaiersklean yn ’t djippe dûkt en flechtich spoaren lûkt op ’t plak fan rottemiich, in fize flok foar sûnens, mar gjinien bliuwt stean by hoe’t it spoar fan weil de lea troch lûkt en mei it libben fan in minske gokt, net earder as de dea de stêd berikt, de dea dy’t ek it swimbad stjerre lit, mar sjoch, it libben grypt in nije kâns mei groeisum sie, dat yn de hichte sjit en as natuer har maklik skikt nei alle tiden fan it jier en ek it lykwicht fynt mei oan de kant de lege wenten fan de man en frou, dy’t steane mei dat plak testek en ha in iepen hert foar beam en plant, mar dochs, it is de oare mei syn spoar fan asfaltplein en hege wenningbou, dy’t útriist boppe lege buert en dok en opropt wurd en aksje fan protest yn ’t demokratysk sintrum fan de macht, dat weaget ôf mei hjir in brok en dêr in part, mar foar de rest gjin spoar fan fisy op ‘e harmony fan minskewrâld en plantepracht, it is de minske dy’t sa fierder gokt mei ’t spoar fan heechmoed troch de tiid, foar noch in skoft syn macht misbrûkt, dy’t skynber hearsket yn de striid, mar winner wurdt úteinlik it Spoardok.
|
september 23, 2016
| |
|
|
| As lân troch wetter is omseame en drinkt him fol foar groei en bloei, dan sil men dat it Ielân neame, gebiet om krêften op te dwaan, oase dêr’t de boarnen streame. As krêften hieltyd minder wurde, It hoefblêd oan de wetterrâne,
|
