januari 18, 2022
van Edward Moran*
Het is geen zee of oceaan,
men kan de kust en stad zien liggen,
in de baai roeit men vertrouwd
een rondje om weer uit te komen
waar men touw-vast komt vandaan.
Het water had op ’t vroege uur
nog weinig reliëf, dus gleden
schepen langzaam bij de kust
vandaan, maar vlugger ging de stoomboot,
aangedreven door het vuur.
De roeiboot gleed ook langzaam mee,
door handkracht ritmisch aangedreven
tot de windkracht haalde uit
naar ’t water, dat rap in beroering
kwam, als was het op de zee.
De schepen krijgen zeilend vaart,
terwijl de roeiboot het laat zitten,
golven brengen hem uit koers
om voor een zeilboot uit te komen,
die het om de voorrang gaat.
* Edward Moran (1829-1901)
Schilderij ‘Baai van New York’
januari 11, 2022
van Edward Moran*
Als speelbal van de golven
gaat hij op en neer en heen en weer,
toont één en al beweging
zonder voort te gaan naar waar dan heen,
hij voelt zich op zijn plaats alleen.
Alleen die plaats heeft waarde
voor de schepen met een vaste koers,
zijn ligplaats wijst de route
aan, de brul komt boven ’t klankspel uit,
als brulboei voelt hij zich alleen.
Toch hoort hij vaak het krijsen
van de meeuwen op hun lage vlucht
om hem voor gek te plaatsen
om zijn neer en op en weer en heen,
zo treft verwarring hem alleen.
* Edward Moran (1829-1901)
Schilderij ‘Boei’