augustus 2, 2022
fan Albrecht Dürer*
As dei nei dei ferglide,
’t wurk meislepe nei de ein,
dêr’t foar ’t gefoel gjin ein oan komt,
begjint de hertslach op te sprekken:
‘Kom, myn wiif, de klok hat slein,
wy sille mei itselde brekke.’
Sy sil ’t him net ûntstride,
lit har slepe troch syn hân,
dy’t har de fingers bloedleas knypt,
it bloed streamt troch de tsjokke skonken,
set har holle yn de brân:
‘Hee, gekke fint, sa wurd ik dronken!’
Mar hy en sy slaan stridend
’t paad yn nei har boerespul,
dêr’t sy de kat yn ’t tsjuster knypt
hat, dy’t dêr dûnse om har rokken,
wat hy sjocht as swiete kul:
‘Ik hâld him stokstiif yn de stokken.’
* Albrecht Dürer (1471-1528)
Gravuere ‘Dûnsjend boerepear’
Gravuere ‘De boer en syn frou’
juli 28, 2022
fan Rembrandt*
Ferskil fan aard is sa te sjen:
nei foaren fleane as de krie
of as de reiddomp achterôf
stean, kamûflearre tusken ’t reid,
de lêste komt dan oer as skou.
Dochs giet syn wêzen net ferlern
as hy as peal stiet yn it reid,
omdat er him domp hearre lit,
syn lûd rikt fier, bromt oer it gea,
fertelt dat hy fan wanten wit.
Fan wanten hat er gjin ferlet,
de wjukken hâlde him wol waarm,
behalve as er fongen wurdt,
dan rekket er troch Rembrandt dea,
de skilder mei it steile wurd:
‘Tegearre stean wy op ’t portret,
ik achterôf, mar yn ’t bestean
stean ik foaroan, grutsk op ’e keunst
fan ’t reitsjen: reiddomp en de mins…
dy keunst krijt men fan my as geunst.’
* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘Selsportret mei reiddomp’