De oanfal komt fan fiere kimen,
dreaun en swypke troch krêft seis,
de hichte yn mei om de bekken skom,
wat tsjûget fan in grutte grime,
oerenlang al ûnderweis
en dan… ynienen dûke rotsen op,
in liny, troch de ieuwen hinne stom
ferdigenjend de readen, swarten, blanken,
weach nei weach spat útinoar,
in streaming lûkt him rap werom,
dan raast de oanfal nei de flanken,
rôlet wyt fan lilkens heger, mar
behellet winst noch rom.

Hy skôge ieuwenlang de kimen
oant er rekke yn ferfal,
de wyn allinnich skeinde rûch it stal,
syn fjoer hat as in teken flime.

Mar hjoed kin sels in boatsje farre
sûnder teken op ‘e rots,
de skipper stjoert en jout him oer oan gods
bestjoer, dat neat kin him sa barre.

De skyntme bôget oer de see,
dy’t rûzet om noch klearder glâns,
berjochten dy’t inoar fersterkje,
op dy wize kriget harmony in kâns
en wurdt de ierde ta in fredich stee.

Mar sjoch it readwyt fan de mêsten
dy’t ferbrekke ’t bôgjend ljocht,
foar Kuba dat âldnij berjocht:
de Castro’s binne net de bêsten.

De kaktus hat syn eigen styl
mei yn de droechte dochs noch groei,
in klear berjocht mei skerpe stikels,
dêrby eksplodearret er ta reade bloei,
mei tûzen bern is hy perfoarst fertyl.

Mar sjoch it readwyt fan de mêsten
dy’t ferbrekke ’t bôgjend ljocht,
Venezuela, dyn berjocht:
Chavez is net ien fan de bêsten.

Wat nijs bringt ús de frede oan?
Net dat fan Mammon en de macht
dy’t readwyt oer de ierde galmje;
himel, see en lân slaan op ‘e skientme acht,
’t berjocht fan juster foar it hjoed… en moarn.