De Davidstjer, seis siden,
fûnemint fan ’t joadske folk,
ferwizing nei de himel;
ik rin der hjoed net oan foarby,
want dit gehiel wurdt my ta tolk
fan oare tiden.

Ik sjoch de steapel tûken
brânen, byld út earder tiid:
twa hellen: gas en jiske;
ik rin der hjoed net oan foarby,
fiel mar ien side fan de striid,
hoe’t siken stûkje.

Ik sjoch de stjer ferrizen
tusken tûken sûnder blêd,
it stiel begjint te glânzjen;
ik rin der hjoed net oan foarby,
ferbyldzje my de fredesstêd,
in wrâld fan wizen.

Hy sjit mei faasje út ‘e grûn,
keart nei de sinne blêd en blom,
struit tûzenfâldich sie yn ’t rûn,
brekt nei in jier, komt rap werom.

Hy hold in ieu fan groeien oan,
want tempo lei net yn syn aard,
ferlear al foar syn tiid de kroan,
hie by it kalme aard gjin baat.

It tsjocht net op en siedt ek net,
it Fryske bloed rint troch de ier
as sjerp en is sa tsjok as fet,
fertinnet by in kratsje bier.