De moarntiid jout de trend wer oan
lykas de hiele moanne maart:
in âlde skiere ansichtkaart,
nostalgysk, pake wit it skoan.

De lûken wiene wyt fan ryp,
it izer fielde kâld as iis,
yn ien dei waard ús pake griis,
readgloeiend fan de Spaanske gryp.

De mêst wie smel by beam en toer,
it seil lei dweilslop op ‘e gyk,
mar pake hold it, waard gjin lyk,
hy skôge wer it libben oer.

Nei elke winter komt de tiid
fan iepen wetter, iepen each
foar ’t warber spul fan wyn en weach
mei sicht lykas de wrâld sa wiid.

As in steunpeal boppe ’t iis
sa wis, want sjoch, ’t is stjerrend wier
en kâld yn ’t lêst fan maart:
in nije wintertiid, it is in griis,
in poalklimaat troch ’t hiele jier.

Waarmet sa de ierde op?
Profeten krije gjin gelyk,
want sjoch it aard fan maart:
in nije wintertiid, mar is ’t in strop?
Ferhege wurdt gjin polderdyk.

Peallen wize nei it far,
noch iepen foar de peaskefloat;
sels yn dit poalklimaat
tsjocht op it Dútske bloed, der is gjin kar,
want farre sil de Fryske boat.