It folk sjocht like donker nei
de gaos fan de wintertiid,
de depressive weemoed,
wat de hjerst foarsei.

Mar wat wie earst sa read as bloed,
feroaret stadichoan yn goud,
dat blinkt troch alles hinne
as in iere groet.

Hoewol’t it reid it net fertrout,
stiet as in peal al boppe ’t wiet
dy iene sulverreager,
libben ûnder ’t goud.

Dêr leit er foar Bonaires kaai,
de motors rinne noch, mar út it wurk,
lykas de trijetûzen op ‘e dekken,
dy’t foar ûntspanning farre mei,
al dagen ûnder ’t skjinne swurk.

Sa koerst it cruiseskipwrâldsje nei
ûndjiptes, spegels fan ’t matearjefolk
dat ek net djipper stekt as kiel en mage,
de loads wiist op Bonaires kaai,
dêr’t gjin ferlet is fan in tolk.

Se swalkje knauwend oer de kaai,
net folle fierder, foar in sûvenir,
mei trijetûzen leit it skip wat djipper,
de eigen djipgong wiist noch faai,
Bonaires loads helpt ek gjin sier.