Fan Betlehem ha sy yn Rinkon witten,
slaven wyt fan bitend sâlt,
wa’t yn de krêbe lei, wie har behâld,
ferkuolling ûnder ’t streamend switten.

Kultuer is ’t wurden, sels noch nei in moanne
hingje keunstich yn in beam
de bollen fan in ieuwenâlde dream,
mar kraait dêrnei noch wol in hoanne?

Fan Golgota ha sy yn Rinkon witten,
slaven wyt fan bitend sâlt,
de beide krusen lieten har net kâld,
de lijenswei wie net te mjitten.

Noch hingje yn it godshûs fjirtjin staasjes,
bylden fan ien lijenswei,
dy’t foar de slaven as in foar-byld lei,
in sljocht en feestlik paad fan graasje.

Nea djipper seach er as de line
dêr’t hy de fisk mei fong,
net op syn âlde dei
doe’t hy syn libbenstiid besong,
in liet oer see, dy rûze mei,
bekend mei syn ferline.

Nea djipper bûgde hy by ’t roeien
as om de gong deryn
te krijen, want de moarn
wie koart en sterk wie faak de wyn;
hy song syn liet op djippe toan,
de see seach him wer bloeien.

Hy hoegde him net djip te bûgen,
hoewol… syn boat wie lek
en moast wer droech foar moarn,
neat wie de fisker hjoed noch brek:
de boat syn troan, de fangst syn kroan,
hy hie syn djipte woegen.