Hy hat it hear en wrâldske folk oersjoen,
de swarte ridder yn de striid
tsjin kweade machten, foar de tsjerke;
doe’t er delseach op ‘e nije tiid,
hat hy befel ta ûnheil jûn.

Syn eigen folk siet om it magysk fjoer
en snie it gifkrûd foar de pôt,
bedoeld foar sotte protestanten,
mongen mei seis kerrels Keltysk sâlt,
kaam ûnheil út it duvelsk foer.

En wrachtich, fjirtjin dagen nei de tiid
fan ’t magysk mingen yn de gloaria,
kaam trijedûbel op ‘e muorre
satans seis mei ûnheil wiid en siid,
foar God Minmachtich halleluja.

It langstme nei de fierte
lûkt in minske nei de kym,
op ’t eigen plak noch mar in skym,
mar ienris sil er alles witte.

Hy folget alle streken
fan de wolken, greide, ’t mais,
is mei syn rêchsek ûnderweis
en mei it each op ’t wikend teken.

As stappen stadich wurde,
’t griene kleed ferblikt nei griis,
dan is it langstme fan de wiis,
it teken yn de kop ferhurde.

Hy hat de kop krekt setten
nei de streken yn it read,
sa kaam it dat er ’t swart fergeat,
wat jout it, hy hat rekke sketten.