Hy saaide op ‘e ierde del,
mar net om nei de flecht te stjerren,
kaam sa tusken ’t hurde stiel
fan bank en fet, in sterk gehiel,
neat lykwols foar syn wurge fearren,
earder foar in fredesdo de hel.

Yn flecht en frede fynt in do
de himel as it kin op ierde,
baaiend yn it mylde ljocht
fan stjerren nachts en sinnenocht,
mar struit it stedsfolk mei syn dieden,
lit it fallend eachlid witte: ho!

Wat kin de simmer al net bringe,
sjoch, de takomst is oan ’t stedsje Snits,
sa fier werom nei âlde tiden
mei de ealfrou yn har moaiste toai,
de hynders dy’t fan spanning springe,
want de ridders wachtsje op ’t toernoai,
gjin tinken oan wat bart fansiden.

Gjin nostalgy by hege galge
as de takomst weiwurdt mei in hoart
en ’t lyk noch hinget troch de nachten,
skrik oanjaget mei in fûgelgjalp,
dan wurdt it bline each ferswolge,
oer bliuwt inkeld noch it djippe gat,
de deade net, de dea wurdt achte.

Wat koene âlde tiden bringe
troch de rjochtspraak fan ús ridder Rienk,
dy’t hingje liet noch mar in jonge,
yn syn eagen woe dy net omlyk.
De hynders sille hjoed wer springe,
ridders showe mei har swurd en pyk,
de trûbadoer sil derby sjonge.