It bylket as yn it ferline:
de stjelp mei alles ûnderdak,
it grien en read fan doar en blinen,
iepen, sletten, elk syn plak.

De beammen riisden foar ’t ferbinen:
de himel mei it ierdske lot,
it lok wie op it hiem te finen,
boer en wiif nêst harren God.

No stiet er tusken stiel en status,
fersonken yn de keale kak,
noch altyd op deselde basis,
iepen, sletten, elk syn plak.

Opfallend yn it deadske gea
is dêr de kleureflits
sa tusken rails en stiel,
hjir stopje sil er nea:
tradysje is gjin diel
fan dit moderne Snits.

’t Moderne leit yn ’t kâlde noard
mei rjochtop skier beton,
fersierd mei skriel klimop,
hjir is de kleur akkoart:
read foar in rappe stop
en wyt foar it perron.

It stiel ferwiist nei ’t waarme súd
mei stokers op it spoar
dy’t soargje foar it fjoer,
it giet de stoomkant út:
swart op tradysjetoer,
want dêr is takomst foar.