Nachts falt yn de help fan boppen,
strykt de wyn kâld oer it wiet,
bestjurret byldzjend weach foar weach,
in ljochte streaking foar it each
al dy beferzen kobben.

Lit se sitte yn de rige,
efkes as wie ’t mar foar ’t byld,
no noch mei wite winterkop,
mar daliks fleane se wer op:
it libben kin net lige.

Jou de romte foar syn reek,
it leafst yn elke long,
wat oerbliuwt dat is inkeld jiske,
wa’t kankert wurdt wer jong
en Siger hâldt de preek.

Woansdei komt mynhear pastoar
mei ’t tsjerklik jiskefet
foar ’t krúske op ‘e lege holle,
want boete wol de wet,
dêr is de mage foar.

Freed is wer in hjitte dei,
dan komt de brân deryn
troch bommen op ‘e folle hollen,
de jiske as woestyn,
dat bringt de Führer mei.

Pablo Picasso