It kleure wyt, it hûs yn brulloftstoai,
want Snits hie ’t fjouwerfâld te fieren,
de stoere stêd gie fleurich oan de roai,
’t model wie fan de Arabieren.

It wie gau klear, it houlik polygaam
fan aard, wol fjouwer kreaze wiven,
dy’t harken nei de man, mak as in laam,
mar wol mei wûndermoaie liven.

It wie noch winter, ’t koe net sûnder klean,
de man seach har noch net yn ’t neaken,
sels wied er ek net bleat fan krún oant tean,
wa wie sa’n houlik noch ta beaken?

De winterskilder mei syn kleurekwast,
dy’t fuortstrykt alle skurve plakken,
sadat it fiiftal polygaam dochs past,
mar wa nimt letter wa te pakken?

It sinde him dy moarntiid net,
hy hie de eagen amper iepen
of hy waard foar joker set,
foar ’t earst yn syn bestean fersliepen.

De tsien kollega’s yn de pronk
beseagen laitsjend syn ellinde,
hoe’t er yn de fearren sonk,
wat yn it hert stiek, him min sinde.

Beret socht hy it hegerop:
in argumint foar hoe’t it barre
koe, hy seach in sinnestop,
dat wie syn kâns om him te warren.

De tsien kollega’s socht er op,
dy soene rap syn gloede fiele,
heger kamen kop en krop,
syn fearren waarden sinnestrielen.