Gjin aksje noch,
hy stiet yn twivel mei syn stok,
betinkt wat is it bêste
yn it libben: frijheid of it hok,
de koers is grif gjin fêste.

Ien wurd, genôch
foar ’t keppeljeien yn it rûn
om ’t egofront te kearen;
lit de koers oer oan de hoedershûn
om ’t folk de les te learen.

In keppel? Sjoch
twa reeën en in swarte krie;
wat hat dy oars te krassen
as oan ’t bistefolk de bêste rie:
de frijheid en gjin klasse.

De greide hat de romte wol
foar beide, wyt en swart,
it leit him oan de kleuren wol,
sa as wol faker bart.

De swarte rint, sels al as bern,
de kant út fan apart,
’t is oan syn eachopslach te sjen
dat hy dit faker hat.

De lytse en de grutte broer,
se ha wol fan elkoar,
want beide binne swart, dus oer,
dêr binne witen foar.

De lytse lit him noch wol sjen:
hjir bin ‘k, dus fleurich op,
net alle hope is ferlern,
ik krij in wite kop.