Doe weage oer de mar de rauwe rop:
‘Omheech, wy swarten, foar de striid, kom op!’

Der klonk in klap,
doe folgen folle mear
en ’t waard in grauwe wolk,
de flecht foar dûk en hap,
der mei elkoar oer gear
as ’t swarte ielgoesfolk.

De poel oer klonk de gjalp fan ’t oanfalssein:
‘No del, wy swarten, stride oant de ein!’

It waard in front
en liny tagelyk
en ’t weage op en del,
fan fûle kop oant kont
wie elk de iel te ryk,
doe klonk de lêste yell:

‘Swart is ús kop
en skerp ús brein,
foar guozzen top,
foar iel de ein!’

Depresjes jeie wolken oan,
wat is de sin fan it bestean
as maatskippijen net mear winne?
Suïside krijt de boppetoan,
fertsjinne is it lêste lean.

Mar sjoch wat oan it eilân leit
lykas yn dagen fan alear
al fier foardat der boaten binne
dy’t fûl stride as it stoarmich waait:
it is de loadsboat fan de Hear.

It Snitser swart-giel yn de mêst
fertelt fan ’t sinljocht yn de nacht
as munten dy’t oer ’t wetter rinne;
’t jout de djippe krisis heech hâldfêst…
‘k rûn troch en hearde slach noch klacht.