Wol tinke oer in frjemd ferhaal,
mar dochs ek wol bekend,
fan Eal de Earrebarre,
dus fan eal komôf, hy spriek de taal
fan hjir bin ik, in stoere fint,
ik fiel, der moat noch wol wat barre.

Hy fleach mei rjochte hals oer ’t gea
en breed wie ek de slach
fan wjuk om rap te farren
troch de loft, heech boppe gers en hea,
mar frjemd genôch, hy wie wol wach
op fûgels, mar gjin earrebarren.

In fûgel, sa te sjen yn ’t griis,
hiel oars as syn swart-wyt,
stie yn it fjild te pronkjen;
’t skeat him yn de wjuk en fan de wiis
begûn er oan syn klepperliet
dat oersloech lykas frijersfonken.

Sy fûn it earst wat frjemd, mar gau
wie sy oan ’t frijen wend
mei Eal de Earrebarre,
breedút wjukjend naam er it net nau,
syn thúskomôf waard net bekend,
dy nêstrook hat er har besparre.

Mar doe’t er thúskaam, wie ’t wyt-swart,
der is noch hiel wat bard.

Mar is de spanning út ‘e kiuwen,
de lêste siken binne op,
dan bliuwt der oars net oer
as út ‘e djipte wei de kop
omheech en lea dy’t inkeld driuwe.

Hy koe op ’t plak net lizzen bliuwe
dêr’t de leeljeknoppen nei
de spegel klommen, poer
gelok op dizze earste dei
fan weagjend, kleurich bloeiend driuwe.

Ik ha de blei op sleeptou nommen,
foer doe nei de midden ta,
it djipste fan de poel;
it fielde oan, hy woe ’t sa ha,
yn ’t eigen wetter is er kommen.

De wetterleelje, syn gelikens
doe’t er noch yn libben wie,
hie dêr symboalysk doel:
de bek dy’t justjes iepenstie,
hat tsjûge fan syn djippe rikens.