De rook kaam har temjitte yn de flecht,
de lâning, klim en doe in dûk,
wat joech it dat it wie net libbensecht,
as massa sûgje makke ’t smûk.

De bealch wie rûn, doe soe it steil werom,
in wjukslach, klim en doe in klap,
it joech massaal panyk, gjin wurd oer stom,
yn ’t swiet fersûpe is gjin grap.

It is mar wêr’t it yn ’t bestean om draait,
is ’t libbensnocht, dan hâldt men ’t fol,
al is it dravend yn in plastic bol.
Fersûpe? Sels net as men leit.

Se binne ’t wend, it is net oars:
as reeën stedsk beheind
troch stek en bak en har misfoarme brein,
mar alle woansdeis is der soas,
mei moai waar bûten, ûnderdak as ’t reint.

Foar har is ’t oars, gjin grins te fier,
in sprong oer stek en sleat,
dêr is it lêste lang noch net mei sein,
want yn de simmer fan dit jier
lei foar de reeën ree de brune feart.