Doe kaam de tiid fan tsien pk
en lei it stiel dea foar de wâl,
it gie wer op nij libben ta
mei hout en glês, in minskestâl.

Mar op ‘e nij lei ’t libben stil,
dochs nostalgy nei ’t âlde plak
joech oan de pream in eigen wil,
hy dreau en kriich sa syn gerak.

Der wie wol driuw, mar ’t gie net rap,
want gjin pk of seil joech ’t arkje gong
en rustich stiel hold ek noch tsjin;
troch eigen wil, it is gjin grap,
dreau ’t nei de helling om wer jong
te wurden, want wa’t wol dy kin.

’t Skiepfolk sprekt de hiele dei troch greidetaal,
beheind troch fjouwer kanten sleat en stek,
it is it âlde daamferhaal:
wa’t út ‘e keppel giet, is gek.

Dêrom sprekt it hiele folk mei blanke hûd:
‘Us molke hat deselde tint,
produksje ha wy op ‘e noed.’

Protters sprekke yn de flecht in oare taal,
de poaten del, massaal de lâning op
it fjild en mei in soad kabaal
de wjirms de grûn út, yn it krop.

Sprekkend swart is dan it biedwurd foar ’t bestean:
‘Wy jouwe oan de skiep de hint:
de rêst komt nei ’t fertsjinne lean.’