It soe de takomst wurde,
wol op grûn fan it ferline
mei midsieuske huzebou
dêr’t rike ridders mei de frou
en bern har plakje fine.

Wol enerzjyk mei wurden,
want dy kinne ridders bine
oan in nije Fryske mar,
út withoefolle weagen kar,
it waait mei alle winen.

De krisis liet ferwurde
wat op grûn fan it ferline
yn de heine takomst lei:
foar ’t poarteslot in gouden kaai,
mar dy is net te finen.

No komme dêr de ridders
fan de flecht yn fearrepakken,
grif op grûn fan ’t earste rjocht
op ’t plakje dat oan tele docht,
foar har is dat fier gakke.

Myn siel is ta de Heare stil,
hja wachtet dimmen op Gods wil.

De stilte song al ieuwenlang
te Yndyk oan de Hegermar
by ’t rûzjen fan de weagen
as fioelen by de deadesang.

Gjin boer of boarger hie de kar
om oan de dea syn jild te jaan
en ivich lok te smeitsjen
as Gods ingels oan de himelmar.

It tsjerkhôf koe gjin goed mear dwaan
oan dy pear deaden yn de rêst,
mei al dy dôvenettels
brânde ’t, soe de hel syn slach wol slaan.

Mar ien stien hold de hope fêst,
sy buorken troch oant ’t alderlêst,
dat wiene Yndyks bruorren,
stille sielen, dat foldie it bêst.