Zijn leven lang was er gepreekt:
hij moest de hoogte in,
want nergens breder is de zin
dan als men door de wolken breekt.

Hij klom in ’t klimmerspak omhoog
waarbij ook zijn houweel,
geen rots of kloof was hem te veel,
’t geloof in zin hield hij voor ’t oog.

’t Houweel heeft menig boom geraakt,
het ging van stomp naar stomp,
het klimmerspak gleed van zijn romp,
de top bereikte hij spiernaakt.

Hij kwam ver boven wolken uit,
een dek in brede zin,
er was voor hem daar geen gewin,
noch hoger uitzicht noch geluid.

Een vleugel raakte zacht zijn rug,
het voelde als zijn ziel:
‘Mijn veren zijn voor jou een kiel,
daal af, dezelfde weg terug.

* Schilderij ‘My soul’