It wie it plak om op te fieden,
op ‘e hikke mei it byld rûnom
fan trije eleminten:
wetter, grûn en loft, de som
om ’t feilich boartsjen oan te bieden:

‘Dus flean de loft yn boppe mieden,
wa’t yn ’t wetter lânet, dy is stom!’

De soan woe harkje, wie foarsichtich,
bleau yn byld en wjukke boppe ’t grien,
de dochter liet de hinten
waaie, foel doe as in stien
en wie yn ’t wetter net gewichtich.

It helpleas wêzen koe net swimme
sûnder fluezen, op ‘e fear gjin fet,
it wjukslaan moast har rêde
fan de drinkeldea, sa net,
dan soe ien elemint har nimme.

Doe is se by de wâl op klommen
mei it feilich grien rûnom
fan reiden en fan blêden.
Wie se stom of joech it rom?
Yn elk gefal moast se bekomme.

Ynienen… ljocht en skaad op skimen,
‘k seach se suver tagelyk.

It flitste nuver troch myn holle:
beide leine nêst de dyk
en hiene yn de deastriid hime,
ein en swalker, krekt gelyk,
wat duo soe sa lizze wolle?

It koe net oars, om koart te kriemen
bûgde ik my oer it lyk
dat swiere kriminelen wuolle
hiene yn in sek, te kyk
lein… soe men sokken net fergrieme?

Ynienen ljochten doe de kimen:
wenningbou tichtby de dyk.