Hy hat syn wein yn ’t fjild parkeard,
mar sels ferneart er rêst noch duer
yn ’t gea dêr’t hy op knibbels leit
omdat de stêd oer greiden beart:
fan sleat en gers nei ynfrastruktuer.

It is de wet fan hurde stien
oer ’t grien fungearjend as plamuer
om’t dy no ienkear better leit,
want ûnferhurd is rap fergien,
dus wreidzje út de ynfrastruktuer.

It platte komt noch wol oan bod
as ’t lân krijt fan de stêd in kuer,
wat seit dan noch in skiep of geit,
de nije skepping komt fan god:
de wegen fan de ynfrastruktuer.

De stêd krûpt stadich oer it gea,
in systerjende slang, ûnhuer
omdat er ’t fjild it near op leit;
hy knypt de boeren bliedend dea
út namme fan de ynfrastruktuer.

De poaten hat er yn de grûn,
de klauwen fier foarút,
de kop hast yn de wolken,
oan gjin oare libbens bûn,
stiet fêst as einbeslút:
de macht oer alle folken.

Sa hat de skiednis syn symboal:
diktatorskip as boal.

Hy hat in lytser plakje fûn,
beskieden boppe ’t hout
mei útsicht oer it wetter,
’t kroangiel as de sinne rûn,
mei ’t wif bestean fertroud,
gjin noed oer wat komt letter.

In suver teken fan it hjoed:
yn bloei foar ’t riist de floed.