’t Is oars as mei de riemen slaan
en slepe troch it wetter,
want bealgjend traine is it doel;
de stjoerman hâldt de holle koel
en jaget op, ’t kin altyd better:

‘Ien, twa, trijetûzen punt nl,
dy’t stadich roeit, is net yn tel.’

Sa libje minsken yn de waan
fan roeie, ride, driuwe,
want altyd fierder leit it doel,
mar op ‘e midden fan de poel
dêr lit de karein kalm him driuwe.

Gjin ynspiraasje noch fan ’t Fryske gea
rûnom de brêge oer ’t kanaal
dat stillei op te lytse skaal,
gjin weach joech op dy sneintemoarn al skea.

Doe loek it gea my yn it paradys
fan Earnewâld, de wrâld dy’t stiet
foar fariaasje, ûnder wiet
en boppe ’t swurk mei wolken yn de hys.

Mar ’t paradys wie net it krekte plak
om stoarmjend ynspiraasje op te dwaan,
it driuwend swurk koe dy net jaan,
mar fûle twirren sparren nok noch dak.

Ynienen seach ik Noach op ‘e stoel
mei syn oranje mantel as it sein
dat daliks kaam de stoarm mei rein…
’t wie klear, ik ried mei hûndert nei myn doel.