It pronkjen sit net yn myn aard,
dat lit ik oer oan Paul, myn man,
dy’t mei syn sturt wat hat te bieden,
net dat it daliks dûnsjen waard,
dochs liet ik my op ’t lêst ferliede.
It wie yn maart dat ik befoel,
net alle trije tagelyk,
mar bern nei bern, it duorre dagen
foardat de lêste stie te kyk,
krekt Paul, sa rûn er nei de hage.
As grutske mem gie ik foarop,
in foarbyld foar myn trije bern,
sa rint it om har op te fieden,
want Paul wie net foar ’t stek te sjen,
hy hie gjin sturtsje mear te bieden.
It is no hjerst en sjochris oan,
dêr rint er as in stoere heit,
myn mantsje Paul, men kin ’t wol riede:
hy pronket mei syn pubersoan
en sil him navenant opfiede. |
