september 5, 2024
fan Winslow Homer*
As fisker prate hy tsjin fisken,
mar dy seine neat werom,
hoewol’t de bekken iepen stiene,
bleauwen dizze bisten stom.
De trije maten wiene praters
op it lân, soms op it strân,
dêr’t skonken altyd stevich steane,
dêrom bleau har styl yn stân.
De fisker hie genôch fan ’t fiskjen,
hise beide, seil en fok,
hy hie lykwols mar ien pear hannen,
’t wie foar ien man fierste drok.
Seis skonken, likefolle hannen
kamen doe by him oan board,
de maten koene rêstich sitte,
ien hold fêst de fokkeskoat.
De wolken, wyn en hege weagen
lieten harren net mei rêst,
sy waarden stil en moasten hingje,
kreakjend prate doe de mêst.
De fisker, wend oan wyn en weagen,
seach it oan, hold him net stom,
hy prate lykas tsjin de fisken,
mar hy kriich gjin wurd werom.
* Winslow Homer (1826-1910)
Skilderij ‘Oanheljende wyn’
september 2, 2024
fan Jacob Jordaens*
De kat wit krekt wat no syn plak is,
hat him deljûn ûnder kenings stoel,
gjin lêst hat hy fan sûpers lûden,
as hysels mar ûnderdak is.
De hûn kin net oer al dy drokte,
siket by de lytste faam syn heil,
dy drinkt har drankje sûnder lûden,
achter har is ien dy’t flokte.
Hij steunt mei sloppe hân de holle;
wylst de tonge út ’e mûle stekt,
kokhalzet hy mei brutsen lûden,
want it waard him wier tefolle.
De wiere sfear lit him hjoed kenne
mei omheech de kanne en it glês;
net al te keninklike lûden
sil de kening grif oan wenne.
Se sille op ’e kening drinke,
dy’t wol op syn slabbe grime kin,
syn krôkjen wurdt oerstimd troch lûden
dy’t foar him jûchheiend klinke.
* Jacob Jordaens (1593-1678)
Skilderij ‘De kening drinkt’