mei 13, 2024
fan Carel Willink*
De bylden sprieken him wol oan,
hoewol’t it meunsters wiene
dy’t ferwiisden nei wat komme soe,
hy hold wol fan antyk,
mar moast dochs fierder rinne,
want de tiid joech gjin ûntwyk.
It rûn fan pake, heit nei soan,
hy koe net stilstean bliuwe
by ’t ferline mei de bylden fan
de mem en ‘t bern fan stien,
hy moast wol fierder rinne,
want dy tiid wie dochs fergien?
Him kaam de takomst fjurrich oan
mei meunsterlike wolken
dêr’t de wrâld fan pake nei ferwiisd
hie, heit hie dus gelyk,
hy moast der wol trochhinne,
want de tiid joech gjin ûntwyk.
* Carel Willink (1900-1983)
Skilderij ‘Nei de takomst’
mei 9, 2024
fan Aleksandr Aleksandrovitsj Deineka*
Hoe fielt it folk him yn in tiid
fan spanning op it slachfjild ,
dêr’t bloed floeit foar it heitelân,
dat like read is as de flagge,
twa symboalen yn de striid,
it tredde is in koer fol apels.
Want Ruslân lit it bêste sjen:
de sege op it slachfjild,
al is dat net op wiere grûn,
want leagens kraaie de fiktoarje;
dat de fijân it ferlern
hat, is te sjen oan reade apels.
De mem en dochter sjogge op
fan tanks op wei nei ’t slachfjild,
al is it ploegjen noch net klear,
sy ha fertrouwen dat it klear komt,
want op grûn fan mannich rop
yt Ruslân hjoed wer swiete apels.
* Aleksandr Aleksandrovitsj Deineka (1899-1969)
Skilderij ‘It folk yn de Grutte Heitelânske oarloch’