februari 16, 2024
fan ûnbekend*
Har eagen sprekke kleare taal:
ik wit net hoe’t dit kin
en hoe’t it fierder moat,
ik wol der net nei sjen.
Dochs wit se ’t fantasy-ferhaal:
de fûgel-mem wie poer,
sa’t mem dat ek soms is,
doe krigen se gjin foer.
Se jage beide bern it nêst
út, sy moast troch de doar
nei bûten ta foar straf,
faak wist se net wêrfoar.
De berntsjes fûn se op ’e grûn,
it iene lei hiel stil,
it oare libbe noch,
se wit net wat se sil.
Mem hat har letter iten jûn,
dat kin sy ek wol dwaan,
dan libbet ien wer op,
mem-fûgel sil ’t ferjaan.
* Skilderij ‘Famke mei de deade fûgel’
februari 8, 2024
fan ûnbekend*
fan William Turner**
No gappet er allinnich mar,
it meunster tusken see en lân
dat út ’e hjitte djipte wei
syn fjurrich aard it folk sjen lit…
wa’t tichtby wenne, hie gjin kar.
Hy wenne fier fan ’t meunster ôf,
hie nea syn driigjend gromjen heard,
syn fjoer ek net foar eagen hân,
hysels hie ek in fjurrich aard,
syn psyche reagearre gau.
Ferbylding brocht him tichterby,
hy heinde ’t driigjend gromjen op
en skôge de erupsje klear,
al hielendal nei eigen aard,
yn kleur kaam ’t oan syn each foarby.
Mar wa’t gjin kar hie, kaam net op
it doek, troch jiske waard it folk
bedobbe… William seach gjin kop.
* Foto ‘Krater fan de Vesuvius’
** William Turner (1775-1851)
Skilderij ‘Utbarsting fan de Vesuvius’
