mei 23, 2024
fan Diego Velázquez
Al lang hat sy it libben preaun
mei yn har goede tiid befallings
lykas pykjes krûpend út it aai,
twa hinnen ha har foarbyld folge,
inkeld hoantsjes kamen koart dêrnei.
Sy is yn ’t hûs allinnich bleaun,
mar hat yn ’t hok wol fjouwer hinnen
mei in hoanne dy’t fiktoarje kraait
en priuwt fan in foarbyldich libben,
net it foarbyld dat har noch wat seit.
Har beppesizzer is bedreaun
yn ’t sykjen fan it hinnefretten,
bringt foar ’t streksum miel ek in pompoen,
mar kin it hoanne-foarbyld noch net
folgje, aaien binne oars ek sûn…
… fynt beppe, dy’t it libben preaun
hat sa’t it wie út ûnderfining:
‘Sa, myn jonge, hjir is dyn bakt aai.’
* Diego Velázquez (1599-1640)
Skilderij ‘Alde frou bakt aaien’
mei 16, 2024
fan Francisco de Goya*
Noch hurder as in rots
wie wat sy dêr besprutsen,
feintsjes fan in rûch bestean,
dat mear foar harren opsmiet
as moreel troch ’t libben gean.
In feintsje wie sy net,
mar trije hiene stutsen
tsjin har wil, sy moast dus wol
mei harren oparbeidzje,
spile amoreel har rol.
Noch hurder as in rots
wie har konklúzje, lutsen
út wat net te winskjen wie;
’t gewear mei seis patroanen
lei har nei, joech goede rie.
Sy makken har wer klear
om ta te stekken, sprutsen
net mei har, sy hie it troch
en skeat mei seis patroanen,
foar elk twa, ’t wie krekt genôch.
* Francisco de Goya (1746-1828)
Yllustraasje ‘Feintsjes meitsje har klear’
Print 11 út ’e searje ‘Los Caprichos’