Archive for the Keunst category

Wat se diene, moast it minskdom sjen,
sa woene Haarlemsk weesreginten
op it skilderij mei alle bern,
dan seach men net op dy pear sinten.

Sjoch ris, famke, hoe’t it himelsk ljocht
beskynt dy’t hjirre stean of sitte,
‘k ha in folle koer mei bôle kocht,
de linkerhân sil it net witte.

Sis ris, jonkje, hast gjin kreaze klean,
myn rjochterhân wiist nei de Heare,
want wa’t wurket, kriget rynsk syn lean,
sa silst fan ús de wierheid leare.

Moai sa, faam, do witst wol hoe’t it heart,
op knibbels, mar no net sa smachtsje,
lytse swolchjes, oars bist samar sêd
en tankje God, want Him moatst achtsje.

Sa, de bút is binnen, giest no mei?
Ik ha in hekel oan dat loeren;
strûp fluch oan dy broek en dan hjirwei,
op strjitte kinne wy ouhoere.

* Jan de Bray (sirka 1627-1697)
wie in skilder út Haarlem
dy’t betûft wie yn it meitsjen
fan portretten.

It sljochte folk is wiis mei hûn of kat,
benammen as se bûten rinne,
jout in aike as se binnen binne,
lit har fierder oer oan ’t frije lot.

Foarnamen binne sljochter op har dier
dêr’t sy perfoarst net sûnder kinne,
dat se mei har tûzen aikes winne,
oan har dagen bine, fel op hier.

Sa strielet ealfrou Lovell út de rêst
dy’t iikhoarn Restless har besoarget;
wylst it dier de hiele dei troch toarket,
tinkt de frouwe: It foldocht him bêst.

De keatting tusken tomme en syn poat
fertelt as byld de tastân flotter
as de tûzen aikes, dat de protter
sjongt fan frijheid op ‘e heechste noat.

* Hans Holbein de Jongere (1497-1543)
makke dit portret as diel fan in twalûk.
De skilder wie bekend om syn sekuere
wize fan wurkjen.