Archive for the Keunst category

Ik, skilder Van Ostade,
stean dêr mei de hân op ’t hert,
ferklearje dat jim aarden
my befoelen, lykwols net
jim uterlik, it rûne
dat ik fêstlei yn ’t portret,
jim stal wie as in tûne,
‘k ha it ek yn brieffoarm set.

Ik bin in keunstneresse,
Katharina, sa hjit ik,
en hoech gjin sêfte kessens,
want myn billen binne dik,
ik dichtsje sterk mei wille,
jou sa no en dan in tik:
de skilder kin ik tille
op papier en soks skriuw ik.

Ik bin har âldste suster,
ha de wierheid yn de hân,
wy binne net fan juster,
hjoed soe ’t heve, sei myn man:
jou keunst de earste eare,
foaroan yn de breedste stân,
sa komt it foar de hearen,
froulju kinne der wat fan!

* Adriaan van Ostade (1610-1685)
hat famylje De Goyer – skout Hendrik,
syn frou Maria en syn skoansuster
Katharina Questiers skildere tusken
1650 en 1655, wat bliken docht
út de hearskjende (klean)moade.

Lit it wite suver blinke,
wjukken gûnzje tsjin it blau,
de kop de hals sa rjochtsje
dat de flecht bringt him al gau
by ’t nêst om fûl te fjochtsjen.

’t Driigjen komt fan alle kanten,
achter him de tongerwolk
dy’t rapper op komt setten
as de flecht fan eigen folk
oer ’t gea mei fêste swetten.

Oer dy grins komt rjocht fan foaren
’t driigjen fan de swarte hûn,
it kwea fan doel te biten,
oan gjin swanneswetten bûn,
yn ’t wjukjen fan it wite.

Mar wat suver is, sil stride
foar it libben fan syn skaai
mei wjukken dy’t lûd klappe,
kop en hals yn dryste draai
om nei it kwea te happen.

* Jan Asselijn (1610-1652) stribbe dernei
de werklikheid sa natuerlik mooglik
wer te jaan. Dêrom skildere er de swan
sa grut as er yn it echt wie.