As beuker hied er al it each
op wat syn hân him frege om te dwaan,
in boer, boerinne yn it fjild;
hy kleure yn it bedstee wat er seach,
dat wie de keunst fan Adriaan.

Gjin boer seach hy as ideaal,
want gers is grien, hat net de glâns fan goud
en weagen rôlje net oer ’t fjild;
de see fertelt in oar ferhaal,
oan Adriaan wol tafertroud.

Syn each foel op it gouden ljocht
fan strân en wolken as wie ’t op in snein
nei tsjerktiid foar de fiskershut;
dit fjild hat hjoed idylle brocht,
troch Adriaan op linnen lein.

Mar wêr’t de kym de loft opsmyt,
ferbrekt de wyn it spul fan goud en glâns,
dêr wurdt de striid fan fiskers hurd;
dit skomjend fjild fan weagen biedt
oan Adriaan in nije kâns.

* Adriaan van de Velde (1636-1672)
wie de soan fan seeskilder Willem van de Velde.
Hy krige yn Haarlem de oplieding yn de
lânskipsskilderkeunst.