Wy ha de skermen setten
op ‘e grins fan ús bestean,
want fierder kin it net,
it giet om ús fertsjinne lean
noch neffens wrâldske wetten.

By ’t opgean fan de sinne
baait de ierde noch yn ’t read;
wy ha de spegel set,
mar sjogge fan de stoffen neat,
it ljocht giet der trochhinne.

En rint it nei de jûn ta,
dan begjint it breed berie
foar wer in wrâldske wet,
mar wurden smoare noch de die
oant skermen it bejûn ha.

De hiele simmer wie ’t in pronkje
mei de pommeranten ûnder seil,
mar net om harren te besinnen,
want it netwurk wie ’t ultime heil
mei leafst in dikke duit yn ’t ponkje.

De hjerst kaam, noch in lêste jonkje,
doe lei ’t wetternetwurk sûnder seil,
mar dochs wie noch de wrâld te winnen
op it lân, fan slompen euro’s geil
gie ’t yn de krisis mei sa’n gonkje.

Foar ’t netwurkjacht in lêste spronkje,
gjin alluere, net mear ûnder seil,
mar om him dûbel te besinnen
by de Snitser tuorren foar syn heil,
wol foar in dikke duit yn ’t ponkje.