Hij heeft de mijter opgezet
en steekt de punt de wolken in
op zoek naar God en zijn gebod,
opdat hij ’t Al zou weten,
vrij vertaald in heiligheid en wet,
voor leken op de neus de pin,
wat is nu eenmaal ’t kinderlot;
het kind geboren, zegt het voort,
voor priester, in de toekomst meer,
een schare voor de reguliere macht,
op ’t kardinale rood gezeten,
rustig eerst, maar onder ’t gordelkoord
krioelt de slang, bedekt nog, keer op keer,
terwijl hij op zijn prooi verlangend wacht;
toekomstig lot, volwassen, grijs,
verzwijgend tot het koord eens breekt,
aanschouw het klerikale naakt:
de slang, nog nauwelijks te meten,
geeft zijn geheim als laatste prijs,
omdat het in het kerkvlees steekt,
en ’t zelfs de bisschop raakt:
‘Ik heb het niet geweten.’

Snegoerotsjka lag bevroren in de grot,
want Rusland was haar land niet meer
sinds ’t rood de hemel kleurde
van de vroege morgen tot de nacht;
het was geen winterslaap-, natuurgebod
voor ’t dier dat slechts de zomer acht,
want Snegoerotsjka wachtte op de keer
van bloedrood duister naar het witte licht,
waarnaar de ware Russen speurden.

Langzaam kwam de keer met eerst nog maar één vlok,
een witte stip in ’t morgenrood,
verloren in de kleuren
van de koepel over ’t landschap, macht
die met geboden alles naar zich trok,
maar toen de sneeuw de omkeer bracht,
ontdooide Snegoerotsjka; na de nood
bood zij haar land met witte stappen zicht
op sporen dat het zou gebeuren.

* Viktor Vasnetsov (1848-1926)
was een Russische schilder die zowel
de tsaren- als (een gedeelte van)
de sovjettijd meemaakte.
Schilderij ‘Snegoerotsjka, het sneeuwmeisje’