Ik rûn dy moarn by it teater lâns
en seach de grêft as spegel fan de huzen
doe’t beweech yn ’t wetter kaam,
wat my yn de besnijing naam:
in walfisk… dit waard dan myn kâns,
want hie dit wetterspul gjin luzen?

It wetter kleure oars, ’t waard wyt en grien
as troch de ljochten fan ús nij teater,
folge troch opnij beweech,
de walfisk kaam no grif omheech,
mar sjoch, it wie in lytsenien
dy’t weiwaard yn de ielgoeskrater.

De ljochten kleuren ’t wetter read as bloed,
symboalysk foar de fûle strideraasje
mei it wisse einbeslút:
it libben gie deryn en -út.
Ik wist, de wâl bringt fisk yn noed,
in drama mei ferdivedaasje.