Hy hie al mannich wedstriid wûn,
mar dat wie al wat jierren lyn
– de Poep wie legindarysk –
want doe’t er op ‘e nij begûn,
kaam ’t skûtsje stjonkend min deryn.

De earste jierren, hoe koe ’t sa,
bedarre Hylke* yn de tsien
– de man wie legindarysk –
wêr moast it mei de Poep op ta,
se woene ha, ’t waard nea wer ien.

Mar doe, it wie oan it begjin,
de twadde en de tredde dei
– dy waarden legindarysk –
rôp Hylke: ”t Liket net sa min
mei twa kear earste, ’t rûkt dernei!’

* Hylke de Vries

It wie de freeds yn ’t âlde Grou,
tradysje fan ‘dêr komt de float’
beladen mei it spanningsfjild
fan ‘moarn sil ’t heve’ yn it nau
fan feart De Tynje en oan board
de fûlens, lykwols net op jild.

Sjoch Loadewyk mei ’t nije skip
dat profilearre him dy dei
wat loek de bân fan Vredestein
dy’t rôljend rûze: ‘Wol ferhip,
reklame komt no op myn wei,
in djip profyl foar ’t lange ein!’

It bod wie hûndert gûne, giel
de grutte letters op it dek
en mei LM alhiel yn styl,
mar Loadewyk as man fan stiel
besloech it gnizend mei de gek:
‘Us skûtsje hat in glêd profyl!’

It wie de sneons yn ’t âlde Grou,
it reinde en it skip lei djip,
de skipper wie kanarjegiel
en kaam De Tynje út yn ’t nau,
tocht op ‘e finish: ‘Wol ferhip,
dit wie hjoed net in bêste deal!’