Rienk* wie by ’t oanslaan al grimmitich,
trije dagen hiene se net syld,
guon neamden dat gewoanwei spitich,
mar it makke him bysûnder wyld.

Al by de earste boei wie ’t rekke,
want oer stjoerboard brûsde SWH,
koe mei gjin kop dertusken stekke,
hurde koppen wiene derop ta.

‘De skoaten oan, se sille witte
dat wy sile nei it lêste rak,
protesten kin ik net mei sitte,
’t flak fan Heineken** bringt ús teplak.’

De kop sit tusken boarden klamme,
fjirtjin swiere punten fan ’t protest,
de lêste dei wie ’t mis, ferjamme,
noch in pilske, proast, dochs rûn er bêst.

* Rienk Zwaga