Terherne, wol de Snitser mar,
dus foar de Panne eigen wetter
dat wynstil kleefde as wie ’t tar
hoe’t Jan* ek suchte: ”t Wie my better
dat weagen batsten tsjin de pier
en troch de waring hinne spielden,
dan wûnen wy, ’t is stjerrend wier
dat ik it bloed fûl brûzjen fielde.’

Dêr soe it dan, it seil as sek,
de hannen moasten earst noch lûke
en skroeiden op it gleone dek,
de brânlucht wie yn Snits te rûken;
de gjalp lykwols kaam troch wat oars,
de fokkeloete wie fergetten,
de Panne sûnder lange noas
soe nea in eareplak besette.

It startskot joech gjin suchtsje wyn
yn ’t sekseil mei de wetterpoarte,
sels mei de brochte loete yn
de fok bleau ’t snuven as in koarte;
hoewol’t de Panne lêste waard,
loek Jan mei nocht it durkslûk iepen:
‘It leit wol yn myn skippersaard
om mei in bolle dream te sliepen.’

* Jan van Akker