Sa waarden wyn en wetter ien
fan sin om goed te dwaan,
allinnich mar de hichte yn,
in brêge tusken grûn en loft te slaan.

De stoarmwyn sloech it libben skean,
it wetter weakke grûn
dy’t woartels gjin hâldfêst mear bea,
sa hat de âlderdom de geast wer jûn.

De hege brêge wie doe wei,
bleau oer de einichheid:
ferbining mei syn deade lea,
sjoch hoe’t der wer in nije brêge leit.

In tiid fan tritich jier lei ’t byld
bedobbe ûnder laach op laach
en ’t bleau in ûnbewuste fraach
hoe djip oft it ferline fielt.

‘U zult niet weten wie ik ben,’
wie fan syn mail de earste sin,
ik dolde nei in fier begjin
om wer syn jongesbyld te sjen.

Ik krige him yn it fizier,
de eagen sprieken wille út,
syn fantasy fleach troch it rút
nei withoeheech en dreamend fier.

‘Jawis, ik wit noch goed waast bist,
miskien ha ik dy leger tocht
en net de hichte foar dy socht
dêrst sels it sinnich doel fan wist.

No fljochsto hiel de wrâld faak oer
en sprekst mei talen minsken oan,
in fêste koers fan hjoed nei moarn,
witst alles hat in dei en doer.

Nei tritich jier kaamst wer yn byld,
sa peilden wy elkoars ferhaal,
de hichte fan it ideaal
en hoe’t it each yn each echt fielt.