In skûtsje is lykas de wyn,
kin draaie en ek faasje krije
nei in  stille tiid;
sa hie Wâldsein der stiennen yn,
want op ‘e Fluezen wie it lijen.

Doe kaam de lêste striid by Snits,
it kampioenskip lei noch iepen
foar Wâlsein en Grou,
dat beide starten yn in flits,
wylst tolve der krekt njonken griepen.

Wâldsein hie alle stiennen lost,
foer rap en draaide as in toppe,
mar ynienen kaam
foar Grou de klap, wie doe de klos:
in stikken skip en lilke koppen.

Gjin draaiïng mear, want it wie klear,
elk hie op ’t lêst deselde noasje:
Keimpe* kampioen,
foar him de krânse en de ear,
in stien fan ’t hert en dus emoasje.

Hy hie it rjocht fan ’t hege wurd,
omdat er earste stie yn ’t klassemint,
de skipper fan Doarp Huzum,
Loadewyk* wie ’t sprekken wend,
want nêst it silen hie it soms syn nut.

Mar Keimpe **, skipper fan de rêst,
hie ek in eachje op it klassemint
en sylde yn djip swijen,
mar ynienen kaam de hint:
‘De seage yn it roer sylt wol sa bêst!’

Gjin rjochten mear foar ’t hege wurd,
want Loadewyk syn earm lei net op ’t roer
fan ’t flaterskip Doarp Huzum,
dreamen dreauwen swijend oer
nei Keimpe, ’t helmhout lyts, de kânsen grut.

* Loadewyk Meeter
** Keimpe van der Meulen