Farwol mar tink net, twatûzensân,
dat ‘k yn de lijte stie
te skûljen foar dyn moard en brân
geraas, want wa is dôf en blyn
foar wat oan ús foarby gie
oan wolken, weagen, wiet en wyn?

Farwol, do bist foarby de finish fearn,
ik hold wol fan dyn striid
mei dûbel reef, fûl as in earn;
do strykst it seil en hast ferlern,
de loft lûkt ticht, de sinne giet
no ûnder, mar komt wer, oant sjen.

It leauwen stribbe eartiids fier omheech,
hoewol’t it dreech wie om in toer te bouwen,
kraaide ’t hoantsje draaiend de fiktoarje,
wylst it tsjerkfolk song fan godsfertrouwen.

It iene folk belied syn sûnden, leech
it libben, ’t oare koe syn lot feroarje
troch in ouwel en in sjitgebedsje,
wylst it hoantsje kraaide de fiktoarje.

Mar ierdske beammen groeie stadich heech,
te fluch noch om it daliks te befetsjen
hoe’t de godsferhâldings wrâldsk feroarje,
elk draacht hjoed de dei in eigen petsje.

In pet as toer, de oare liket leech
te wurden tusken beammen en lantearnen,
mar in plant kin sels troch ’t asfalt boarje,
lit it draaiend hoantsje dan mar fleane.