In wite stip links fan
de midden op ‘e kym
ferliest it fan it grien
en blau, mei stedske lym
stiif fêstset stien foar stien,
ferlern yn widens, net
ferlykber mei wat wie,
de flat.

In brún ferhaal dat op
de stange rêstend sit:
hy hiset seil en fok,
sylt hegerop en lit
him driuwe op it lok
fan widens, kleare kick,
want wit, dy fûgel dat
bin ik.

Hy stamme út it fiskersskaai,
it folk dat mei súdwester op
de seilen hise fan de aak
en harke nei de see, de rop
fan wyn en weagen, ’t wie syn dei.

Hy naam it lûd oer fan de wyn
en spile ’t weagerûzjen nei
op harpe en akkordeon
en stimde de piano mei,
dan wie ’t syn dei, it libben yn.

Lykas de fisker helle ’t net
yn, swier fan fangst, sa fiske hy
bedreaun de merk ôf nei antyk
en wie syn grutte langst derby,
dan wie ’t syn dei, hy hie it ret.

It fiskjen gie fan heit op soan,
it sâlte wetter siet yn ’t bloed,
sa kloppe ek syn romme hert
foar ’t bern, in stream fan eb en floed
sa troch de dei en ’t hold mar oan.

En kaam de aak de haven yn,
dan hie de fisker syn ferhaal
by harpe en akkordeon
besong er yn beholden taal
syn eigen dei, in tiid ferlyn.