De stêd betocht in wyk
foar eigen folk, ferlei
de swetten by de Swette.
De boer moast wol omlyk
en op syn âlde dei
koe hy dit ûnrjocht frette.

De nijboer kaam mei ’t plan
fan trochbraak en ferlei
op eigen wize swetten.
En foar de stedswykman
oerbrêge hy de wei
fan wetter nei de Swette.

Skaat troch it wetter fan de polderfeart
ferrint it langstme mei de dei,
it is de breedte dy’t it keart,
it springen út ‘e klaai.

Wat sil de hynst mei ûnnatuerlik stiel,
in brêge middenyn it lân?
Wannear’t de driuw beweecht de siel,
feroaret slyk yn sân.

Dan dreunt de driuw oer grûn dy’t hurd as stiel
de brêge is oer ’t brede wiet
en wurdt it doel in lokkich diel
dat mei troch ’t libben giet.