Se draaiden ien fan harren om,
syn swarte rêch koe wat fertelle
oer ’terreur tot op het bot’.
Dy tekst, ik wist dêr gie it om,
woe ik dy doe bekritisearje?
‘Jawis, wy fûnen dat wol wat!’

Ik fûn ’t fet koel dy iepen kaart
fan harren oer hoe’t sy no tinke:
‘Fertel it yn dyn eigen taal
sa’t op ‘e rêch stiet fan ús maat.’
Op dit gedicht wol ik basearje
wat dy sân my fregen: myn ferhaal.

Har ideaal lei yn ’t bestean
fan bystean fan de sike,
yn it koart kaam ’t dêr op del.
De stúdzje hat har útsicht bean
op earme bern en rike,
mei in swart en ljochter fel.

Dy wrâlden leine útinoar
as fuottenein en holle,
mar ferbinend wie it hert.
Sy gie derhinne, stie der foar,
gjin bern wie har tefolle,
’t slangelibben woe se net.

Se kaam werom, de stúdzje dien,
de hearen heech yn ’t learen
stelden har ferline fêst
as dokterstakomst mei noch ien
betingst: de slang net keare,
mar hy sit wol achter glês.