It wyt wurdt fluch it grau,
dat gau beset de siden,
klear om dûkend fûl te striden,
sjit de kûgels kleurleas ôf.

In blauwe tank stiet klear
midsmank it bûnte leger,
skiere fearren fan de reager
mei de snaffel as gewear.

De jagers strielje ’t ear
mei kriezjen, wylst se dûke
om har moddermiel te brûken,
docht de hagel har net sear.

De beamgroep yn de fierte
hawwe kij gjin boadskip oan,
mar ik woe wol graach witte
hoe’t dêr libben lei bestoarn.

Ik hie der earder hinne
west, mar ’t wetter hold my tsjin,
no koe ik hichte winne,
oer de hikke nei myn sin.

Dêr wachte my de koaiker,
in skym út earder tiid:
‘Ik ha foar dy de koai klear,
lit ús slûpe nei de striid.’

Ik moast wol sân kear bûge,
oars waard ik Absalom
dy’t yn de lytse loege
mei it hier oan tûken hong.

De koaiker sweefde better
tusken reid en beamte troch:
‘Sjoch, dit is no myn wetter
dêr’t ‘k myn einewurk op doch.’

Ik seach noch amper wetter,
ek gjin ein dy’t fleach of swom,
iksels swom efkes letter
yn in droege fangpiip om.

De koaiker en syn hûntsje
dreauwen my doe nei de ein:
‘Dyn nekke yn in rûntsje,
dan bist gau nei gichem flein.’

Ik fleach… mar nei de hikke
en beseach it fûgelboerd;
de deastraf troch te stikken
gong hurd hurd en sûnder bloed.