Wa kin lykwols de rampen peile
as de grûn trochweakke rekket
en gjin skûlplak oan de bisten biedt,
de mûs de mûzefalken fiedt,
de mol de blauwe reagers bekket
en de wjirm leit bleat foar klysterneilen?

Mar sjoch wat yn de waarme, wiete wrâld
de mûs, de mol en wjirm derboppe hâldt;
de podden stekke paraplu’s omheech
dat ierdebisten skûlje heech en dreech.

In trekker raasde oer it paad,
dêrnêst in meanmasine,
bannen ha ta spoaren laat;
de meardiminsjonale plaat
sil grif troch waar en wyn ferdwine.

De minske is in spoarofyl,
by dea in achterlitter,
kenber oan syn eigen styl,
de ieuwen troch soms in fossyl,
dus gjin ferjitter, mar in witter.