De wyn seit wier wat yn in oere
barre sil, stekt op en waait
it skiere nei de fierte.
No kin it ljocht it lânskip roere
dat yn kleare kleuren baait,
de middei sil it witte.

De sinne bliuwt net yn de midden
tusken moarntiid en de jûn,
mar sil syn geunst ferdiele.
Hy sakket diskear yn ’t fermidden
fan de tinten dy’t, ûntbûn
fan dize, folút strielje.

En no fergiet
de griene hoop ta grauwe drek,
ferfretten en ferfallen,
sjedêr dat wie ’t.

Mar fierderop dêr riist
it libben op ien foet,
trochskinend en ferbinend
it teare op syn hoed.

En wylst it reade wiist
de spoaren yn it rûn,
beskieden bliuwt de wiisheid
yn libben by de grûn.