Mei it blau fan ’t hege swurk
beklaaide sy har keale leden,
yn de boerka sieten seden
foar harsels en foar it wurk.

’t Al woe ha sy soe yn ’t spier
foar blauwe loften, griene greiden,
skjinne sleatten, kalme reiden,
sedich mei in kleed oer ’t hier.

Mar it Fryske lân wol heal
noch net syn sjarm bedekke litte,
’t liet syn stânpunt stoarmich witte,
de moraal stie doe foar peal.

Hy hat my net ferplichte,
kom do mei de tiid werom
en spylje wer foar skientmefanger,
want foar letter wied er stom,
gjin wurd mear fan de flear.

Wat is de tiid?
De dyk hat noch syn berm en namme,
’t bûtlân rint it jier troch nei de mar,
de beammen steane noch op stammen,
yn de fierte rint it grutskipsfar
en ’t gea is wiid.

Ik wol wer oer him dichtsje,
oer syn fruchten út ‘e blom
yn ’t ljocht fan alle dagen koarter,
want de ierde freget om
de siedden fan de flear.