Ponylân, dêr’t nei in kâlde nacht
it folk kaam yn it ljocht,
mar stie noch klomsk te sjen
mei tuskenyn in bern;
ik ha wat rûchte socht
mei fjoer, want mear hie ìk net yn de macht.

In wite mylpeal op ‘e bou
dêr’t rigen ’t measte sicht ûntnimme,
inkeld stiel rikt heger yn it blau,
de spanning kin men swak fernimme.

Want sterk beslacht de minskehân
de bou yn masinale streken,
wylst de stoppelpealtsjes op it lân
ferwize nei de toer as teken.