Wannear’t de baan mei pompeherten
fleurich kleurjend krollet út ‘e rêst
as in ballonfok oan de mêst,
dan fart it skip nei fiere swetten.

It kin noch fierder, mei de wolken
skûtsjesilend, loete yn de fok,
natuerlik nei it heechste lok,
de ienheid fan it al fertolkend.

It mûske, noch in bern,
besefte ’t drama amper,
it kaam der mei in skamper
ôf, terapy wie neat foar him.

De hazze kaam oerein,
ferstive as in deade,
waard mislik fan it reade,
wie foar syn hiele libben skeind.

De ielgoes, swart yn ’t pak,
oars plechtich ûndernimmer,
it leafst net yn de simmer,
ferleagene fan eangst syn fak.

De blauwe reager, hiel
bedaard yn it begrutsjen,
die noch in winsklik wurdsje
en slokte ’t lyk lyk troch de kiel.