De fingers glide hin en wer,
wol linich yn it sifers wizen,
kilometers fier… om dêr
op dizze middei foar te kiezen?

Se fytse rûtes by de rûs,
allinnich ’t binne firtuele.
Einlings traapje se nei hûs,
’t bekende paad, mar wat kin ’t skele?

’t Kin him neat skele, want hy rint
en lit it Fryslân-boerd links lizze
foar ’t reële, hy fersint
him net en sil gjin rûte sizze.

It binne knobbelswannen
yn in smelle feart,
in stel mei trije piken,
samar op in moarn,
wol sierlik, mar gjin plannen
foar in hege steat:
it libben, docht wol bliken,
giet troch, gewoan.