De dei brekt út ‘e nacht
it keatling mei de die:
troch ’t weevjen fan de trie
mei sinneljocht ferlieze
stielen skeakels harren macht.

De sinne siket nei
har suske op ‘e taast,
se fynt de blom en maast
har strieljend hiel, ferwizend
nei de trochbraak fan de dei.

Jim bylken grutsk, mar diene sear
en soargen foar twa blierren
withoefolle kilometers lang;
jim stiif fan nijens en ik mear
fan withoefolle jierren
slitaazje fan it rinnen.

Jim folgen my, want ik hie ’t stjoer
oer wêr’t wy hinne giene:
winterdeis de rûte troch de stêd,
sân moannen lang, it wie jim oer,
mar simmers bûten hiene
jim de wrâld te winnen.

Dêr steane jim, no sûnder doel,
fersliten op ‘e hichte,
weardefol stillibben skilderij
fan Jopie Huismans âlde boel;
ik ha allinnich dichte
fan jim fiere bringen.